mijn verhaal over de aha-ervaringen in mijn leven

Aha-ervaring 1: er is meer tussen hemel en aarde; het ontstaan van een spiritueel bewustzijn 

Soms kom je in je leven mensen tegen of zijn er situaties die (achteraf gezien) zorgen voor een aha-gevoel in je leven. In dit verhaal neem ik jullie mee naar een aantal keren in mijn leven waarop dat zich heeft afgespeeld. De eerste keer was in 1999, toen ik 29 jaar was. Ik was 5 jaar moeder van twee kleine kinderen, ik werkte parttime en werd me in dat jaar bewust van een forse moeheid waar geen lichamelijke oorzaak voor te vinden was. Ik merkte wel op dat er dingen haperde in mijn leven wat mogelijk te maken kon hebben met een aantal ingrijpende gebeurtenissen in de voorliggende jaren, maar ik kon er niet goed de vinger op leggen. Wel voelde ik intuïtief aan dat ik niet naar oplossingen moest zoeken in het medische circuit en kwam hierdoor in contact met spiritualiteit.

Ik las boeken, ik deed workshops en bezocht verschillende mensen die werkzaam waren op dat vlak. Op een dag, nadat ik iets had gelezen over slachtofferschap en vergeving, kreeg ik spontaan een inzicht over mijn eigen gedrag op dat gebied. Zoals de gezegde luidt; de kwartjes vielen. Op dat moment gebeurde er iets heel bijzonders. De hele ochtend had het geregend en was het zwaar bewolkt, maar tegelijk met mijn inzicht stopte het abrupt met regenen en brak de zon door, recht op mijn gezicht. Daarna kreeg ik een vreemd gevoel in mijn lichaam alsof mijn voeten net niet helemaal de grond raakte en ik als het ware op veertjes zweefde. Het voelde heel licht aan. Dat duurde een aantal uren. Dit heb ik daarna nooit meer ervaren, maar het heeft een onvergetelijke indruk op mij gemaakt. Hierdoor werd er bij mij een dieper spiritueel bewustzijn aangeboord. Daarnaast voelde ik een innerlijke wil om me verder te ontwikkelen en inzichten te krijgen door aan zelfonderzoek te doen. Dat jaar maakte ik n.a.v. de opgedane inzichten een aantal rigoreuze keuzes waardoor mijn vermoeidheid verdween.

Aha-ervaring 2: emoties onderdrukken zijn een "aanslag" op mijn hart 

De vermoeidheid kwam en ging in de loop der jaren, maar het besef drong toen nog niet tot me door, dat vermoeidheid voor mij een belangrijke signaalfunctie heeft. Dat het me waarschuwt als ik niet (voldoende) mijn emoties uit en in lijn met mezelf leef. In 2011, op mijn 42^e, kwam ik in contact met een vrouw omdat ik wat wilde doen aan mijn toenemende angst voor spreken in het openbaar. Iets wat in mijn toenmalige functie steeds belangrijker werd. Zij werkt op basis van gevoel en intuïtie en ik vertelde haar over mijn angst. Direct daarna kreeg ze een beeld van een grote dam, met daarachter allemaal water. Ze wilde kijken wat dat beeld met mij te maken had.

Nadat ze haar handen op mijn hoofd had gelegd vroeg ze mij in gedachte terug te gaan naar de leeftijd van mijn 7^e tot mijn 12^e. In die leeftijdsperiode woonden we als gezin twee jaar in de tropen en kreeg ik les op een nonnenschool. Ze vroeg mij of er toen een situatie was geweest waarin ik mij onmachtig had gevoeld. Niemand had mij ooit deze vraag gesteld. En als vanuit het niets kwam het ene beeld na het andere beeld omhoog. En dat waren er nogal wat! Niet alleen ingrijpende gebeurtenissen tot mijn 12e passeerden, ook allerlei nare gebeurtenissen die daarna waren voorgevallen kwamen langs.

De dam, waarvan ik niet eens geweten had dat ik die had opgebouwd, brak door en al het water, oftewel al mijn emoties, kwamen als een stortvloed naar buiten. Opgekropte tranen van jaren waarin ik angst, verdriet, eenzaamheid en onmacht had gekend, konden eindelijk gaan stromen. In de maanden die volgden, werd de oorzaak van mijn jarenlange wisselende vermoeidheidsklachten duidelijk. Emoties onderdrukken, in mijn hoofd leven en weinig verbinding met mijn hart had me ongelofelijk veel energie gekost!

(Wil je meer lezen over het belang van voelen en het niet onderdrukken van emoties? Lees dan hier mijn artikel over emoties, gevoelens, onderdrukking en bevrijding).

Ook al was mijn angst om te spreken in het openbaar niet door de sessie vermindert, er is die dag iets essentieels gebeurt waar ik erg dankbaar voor ben. Door het stellen van die ene vraag heeft ze me geholpen de onderdrukte emoties te laten stromen waardoor er ruimte kwam om weer contact te hebben met mijn hart. En daar bleken nogal wat onafgemaakte hartzaken te liggen.

Aha-ervaring 3: ken uzelf

In 2012 gebeurden er een aantal dingen op het werk wat onverwachts heftige emoties bij me opriep. Ik voelde me hier erg door overvallen, want deze emoties hadden o.a. te maken met een aantal ingrijpende gebeurtenissen uit het verleden en met het spreken in het openbaar. Ik ging dit keer naar een psychosociaal therapeut en na het beantwoorden van allerlei vragenlijsten en mijn verhaal aangehoord te hebben, vroeg ze mij of ik bekend was met de term HSP. Ik had er wel eens van gehoord maar had me er nooit zo in verdiept. Ze adviseerde mij het boek "leven met hooggevoeligheid" van Susan Marletta te gaan lezen. Het was alsof ik over mijzelf aan het lezen was; een totale herkenning. Door dit boek ging ik beseffen dat ik al vanaf mijn geboorte een sensitieve aard heb en dat bracht allerlei nieuwe inzichten met zich mee. Waarom ik op gezette tijden moet eten, waarom ik zo genieten kan van de kleine dingen in het leven, dat ik soms dingen weet maar niet logisch kan verklaren. Maar ook dat ik ingrijpende gebeurtenissen wellicht intenser ervaar dan "gemiddeld". Het was net alsof ik nu pas mijn ware ik leerde kennen. En dat op mijn 43e! 

Aha-ervaring 4: neem jezelf serieus, schakel zonodig ondersteuning in 

In de jaren daarna braken er onrustige tijden aan. De hartzaken vroegen steeds dringerder om aandacht maar ik wist niet goed hoe, er gebeurde van alles binnen mijn gezin en mijn familie en ik had heel veel verschillende projecten op mijn werk, waardoor de druk opliep en mijn plezier verminderde. In 2015 was mijn vermogen om alles te (ver)dragen op en raakte ik overspannen. Door een "toevalligheid" kwam ik in contact met een psychotherapeut die aangaf dat ik me ziek moest melden en dat het goed zou zijn om op gesprek te komen. Om een lang verhaal kort te maken; ik meldde me ziek, ik ging op gesprek en dat leidde tot vele gesprekken. Het (mogen) uiten van mijn emoties in 2011 was toen een essentieel begin, een eerste stap op weg naar een fijner leven. Maar nu was de tijd rijp om aan alle ingrijpende gebeurtenissen uit mijn verleden aandacht te geven. De belangrijkste inzichten die ik in die periode op deed waren:

• de reden waarom ik in mijn hoofd was gaan leven (onbewuste overlevingsstrategie) en hoe dat te gaan veranderen;
• dat het vertrouwen in mijn beoordelingsvermogen en mijn (voor)gevoelens waren aangetast door de bijzondere persoonlijkheden van naasten om mij heen en dat dit hersteld mocht worden; 
• dat ik mijn sensitieve aard nog heel vaak als een last zag en het nog niet goed integreerde in mijn dagelijkse leven;
• dat ik geen of soms onvoldoende emotionele steun heb gehad na elke ingrijpende gebeurtenis;
• dat ik stap voor stap meer naar mijn hart mocht luisteren.

Zo'n "toevallige" ontmoeting en de opmerking meld je ziek en kom eens langs (en dat dan ook doen) heeft me zoveel gebracht. De inzichten, de ruimte om de "fluisteringen" van mijn hart weer te horen (die het goed met me voor heeft), de keuzes die ik kon maken en de acties die daarop volgden.

Het leven blijft ons onverwachte dingen geven waardoor we uit balans kunnen raken en hierop moeten anticiperen. Mocht jezelf ook wat ondersteuning kunnen gebruiken, wacht er dan niet te lang mee om deze te vinden. Hoe eerder je accepteert dat je soms steun nodig hebt, hoe groter de kans is dat je je leven weer in balans krijgt. En wanneer je (weer) in contact staat met je hart en je keuzes durft te maken die goed zijn voor jezelf, dan leef je in lijn met jezelf. En dat, kan ik vanuit eigen ervaring vertellen, is fijn leven!

Kan je wel wat ondersteuning gebruiken en wil je samen met mij op onderzoek uitgaan wat er in je leeft? Voel je welkom om contact met me op te nemen.